Kunst is inderdaad de universele taal van liefde en vreugde – dat is wat ik altijd dacht…
Momenteel werken wij binnen onze staf aan de vertaling van onze hedendaagse kunst in een van de vijfhonderdvijfenveertig talen van de wereld.
– want het is altijd wat eerst kwam.
Maar tussen de twee pogingen om samen aan een project te werken in, leidde de bovengenoemde oefening – nog steeds met het kunstcollectief – de weg naar de dimensie van een collectief bewustzijn. Er was een kenmerkende artistieke sfeer ontstaan die volgens onze collega’s aanvankelijk “te mooi om waar te zijn” was.
Toch hadden wij de houding van de nee-zeggers gezien en geloofden wij dat wij samen een zodanige factor konden creëren dat de parameters van onze respectieve ontwerppraktijken geen andere keuze zouden hebben dan deze te weerspiegelen.
Dit was precies op het punt in onze collectieve carrière waar het contract werd ondertekend door onze directeuren en onze managers. Wij zouden nu een van de zeer weinige groepen kunstenaars uit de hele wereld worden die het “licht” zouden ervaren van onvoorwaardelijke samenwerking in de vorm van een professioneel collectief.
Met deze momenten in de tijd van wantrouwen, twijfel en angst, werd de onrust van die partijen die hun eigen regels en verwachtingen nastreefden, vervangen door het wonder van wederzijds vertrouwen. Het wonder van een soort visionaire ervaring die alle uiteenlopende individuele visies van onze contribuanten – die bovendien zelf één waren geworden – verenigde.
Kort nadat we de deuren van onze studio en onze eerste tentoonstelling – gehouden in Rotterdam – hadden gesloten, realiseerden we ons als één geheel dat we niet langer “het hele verhaal” lieten zien (of oorspronkelijk hadden laten zien). In plaats daarvan hadden we de kans gekregen – de kans om ‘het geheel van het verhaal’ te ervaren.
We moesten uit ons eigen persoonlijke en individuele kunstwerk stappen (en onze eigen “Self-Art”) en voor de galerie was ons ontwerp nu een deel van het canvas – een deel van het doek. En omdat onze hedendaagse kunst nu deel uitmaakte van het doek, moesten we in interactie treden met onze eigen individuele creativiteit en zeggen: “Zie, ik zag, jij zag”.
We zouden in het onbekende stappen – en onze creatieve energie gebruiken en de magie ontdekken van dit hele proces van het ruilen van ons eigen individuele werk voor hulp en steun bij het creëren van iets dat van waarde is voor alle deelnemers … We waren het erover eens dat dit de allereerste keer was dat ieder van ons en ons werk een “for-profit” onderneming zou zijn.
Wat ik nu “kunst om de kunst” zou willen noemen, is ongetwijfeld een business: de kunstverzamelaar verkoopt zijn schilderijen voor de extra pegels die hij aan zijn of haar favoriete stuk zal uitgeven. Maar de business gaat ook over geld verdienen met investeringen. Wij zouden allen samenkomen in dit nieuwe collectief en het zou ons doel zijn een nieuw bedrijfsconcept te creëren met een welomschreven bedrijfsfilosofie op een manier die een oplossing bood voor de verschillende standpunten die historisch door alle partijen werden ervaren.
Maar dit verschil hoeft niet te worden opgevangen door de dimensies van hedendaagse kunst en ontsnapping, zoals soms het geval kan zijn bij onze ontwerpstudio’s. Want, zoals ik mijn team al eerder heb gezegd, een kunstagentschap is geen bedrijf maar een gemeenschap, een gemeenschappelijke culturele tragikomedie die de artefacten van vorige kunstgeneraties gebruikt als middel om samen te komen en talent te delen, zodat onze artistieke toekomst een ander tintje kan krijgen.
“En het is een beetje als – wie zei dat je een kunstenaar kunt zijn en geen spreekbeurt kunt houden? Ik weet dat het die gloednieuwe taal is, en dat het uitgangspunt is dat je er iets heel origineels en bijzonders aan toe te voegen hebt, maar ik betwijfel of een professionele kunsttentoonstelling dat sentiment tegen je zal gebruiken.” – Het enthousiasme van onze manager die mijn hand kust, bevestigt dat wij los van onze collega’s de droom leven.
Toen we ons aansloten bij het kunstcollectief, sloten we ons aan bij deze beslissing en veel meer dan dat bij het idee om een nieuwe ervaring op te doen. Het is een duidelijke keuze om ons eigen werk in te ruilen voor de kans om deel uit te maken van een nieuw Idee.
Een keuze, wanneer je voor beslissingen staat, lijkt misschien redelijk, eenvoudig en relatief gemakkelijk mee te nemen in het graf. Maar op dat moment namen we die keuze en herschreven onze geschiedenis!
Dit is een voorbeeld van hoe een enkele menselijke actie samenwerking inspireert en die moet worden aangepast aan een andere context. Wij hebben samen een definitie opgesteld van het soort ervaring dat wij in het kunstcollectief wilden aantreffen en hebben meegewerkt aan het opstellen van de regels en richtlijnen die de portefeuille vormen van de filosofie van het nieuwe kunstcollectief.
“Kunst gebruiken als een economisch middel om onze relatie met onze klanten te begrijpen’ Andere bedrijven ‘ B&B&C.” – Interne cultuur, “Kunst als het goed verbonden medium ‘anderen moeten interacteren ‘B&C.”
