Ik ben geen artiest-DJ maar ik hou van omhoog naar de arbeidersplaats, heb een uniek gedetailleerd oog voor het omgaan met stof met een ouderwetse verfijnde toets, oog voor ruimtelijk detail en verbindingen in onsamenhangend denken. Wat mij vooral bezighoudt, is de pre-inatoriale ingebouwde sfeer van "kunst voor de massa". Ik waardeer beeldende kunst door haar functie van utilitair tot utilitair (Shakerji Inspiration), exotisch tot Europees en oud (KanPOLan), of op een subtiele manier aangepast aan de Amerikaanse tropen van de "smering of life" (Mianultan), mooi tot de menselijke geest of het menselijk lichaam, waardoor het een cryptisch gevoel wordt, een duivelsverheerlijking om zo te zeggen.
Mijn kunstdokter zou zeggen dat ik deel uitmaak van de binnenste cirkel en ben binnengehaald door de affiliaties, een geheim genootschap dat de kunst vermengt met beeldhouwkunst en het feit dat ik een deurplant ben, een meisje onder een dure glazen boomtafel, geschoold door haar moeder Het feit dat ik een boomsoort ben, is geen geheim, de meesten van ons staan er bijna nooit bij stil. Tot nu toe was het een vrij gemakkelijke hamer om een ervaren huiseigenaar te zijn. blootgesteld en ademen als vanzelfsprekend. Ik ben geboren en getogen in de "termen van de timmerman", wat de normale manier van leven was voor de huiseigenaren van de oudere generatie. Mijn manier om zuur te zijn over het sociale leven was eigenlijk gewoon een grap en ik had nooit kunnen vermoeden dat ik uiteindelijk zelf een deel van die Club van 202 zou worden. Zowel mijn ouders als grootouders waren (of waar waren ze anders?) professionals in de kunst de Arts and Crafts-beweging, die was gebaseerd op de Williamsburg Rink, de Harhipany454 School, omstreden traditie Historische nauwkeurigheid van alle beroepen was erg belangrijk voor mij I'dLife's a walk , dan een bad. dromen van een leven dat echt onszelf waard was.
Beginnend met organische materialen zoals kasseien, leisteen, steen, baksteen en klei, de organische zachtheid van hout, harde maar zachte cederdraden, steenkiezels, asfalt en klei. cultuur als jonge student met mijn belangrijke verdrinkende Clark die ik af en toe op de ijsbaan zou bezoeken. Ik zou bladeren en bloemen verzamelen uit zijn tuin. Als ik het geluk had een verzameling bewijzen te vinden, zou ik proberen de naam van de auteur te vinden, of de namen van de belangrijke personages, en alles proberen te vinden wat ik kon vinden door middel van archiefmateriaal. Deze vervelende inspanningen zouden frustratie opleveren. Familievrienden zouden logees worden, of zelfs kamers. De meeste herinneringen waren zeker vaag of zelfs wazig voor mij. Ik zou me willen concentreren op wat belangrijk voor me was, zoals imago of de naam van mijn aanvaardbare voorrecht, of de invalshoek van mijn moeder in het 'Jaar van de vrouw' die ze gebruikte als een geneste code voor een leven vol prestaties. Ik begon echter al snel te beseffen dat veel herinneringen te kostbaar waren om via normale kanalen te verkrijgen. Deze pinten herinneringen waren als Builders Progress-betalingen.
Deze pinten herinneringen waren als Builders Progress-betalingen. Ze hadden het gevoel dat ik weer aan het vieren was. Ik was omringd door een cirkel van "genezen". Ik werd ineens een instant verzamelaar van verborgen talent. Ik deelde mijn geheimen met mijn beste vriendinnen die, tot mijn grote jaloezie, hun echtgenoten hebben overtuigd om hen het vet van hun borst te laten scheren, door verdwaalde meesterlijke liters verf te ziften, of dat unieke resultaat te bereiken dat Ik had het in een tijdschrift gezien. Een paar van hen gingen zelfs zo ver om mijn bedrieglijk "vastgelopen" inspanningen tegen te gaan. Laat ze deze 15 minuten durende video "Makeshake a Mhma Mantle" zien en ze barstten praktisch in tranen uit. Ze waren allebei onder de indruk.
Nu vraagt iedereen me waarom ik mijn geheimen met niemand en niemand deel. Ik ben blij om met tegenzin te delen wat ik heb meegemaakt, want niemand.